Rozdział 14 ♥

*Tydzień później*

Wstałam o godzinie 11. Ubrałam się w to: (http://stylistki.pl/na-luzie-3-211469/ ) , zrobiłam lekki makijaż i zjadłam śniadanie, które wcześniej zamówiłam do pokoju. Chwile później, bez pukania do pokoju wszedł cały zespół 1D.

- Cześć. – powiedział Liam, który podszedł do mnie i dał mi buziaka w policzek.

- Hej. – odwzajemniłam gest. – co wy tak rano robicie?

- Rano!? My nie śpimy już od 9. – odpowiedział Niall

- Ja przyszedłem do Natalki.  – powiedział Louis

- Niestety muszę Cię zmartwić. Nata jeszcze śpi.

- W takim razie pomogę jej się obudzić. – poszedł do pokoju przyjaciółki.

Wszyscy poszliśmy do salonu i usiedliśmy na kanapie.

- Jak długo jeszcze będziecie ? – zapytał Zayn

- Myślę, że około 3 dni.

- Co 3 dni!? – zapytał zdziwiony Liam

- Wakacje się już kończą…

- Ej dobra my się już zbieramy a wy sobie pogadajcie. -  powiedział Harry i wyszedł wraz z Zaynem i Niallem z pomieszczenia. Siedzieliśmy chwilę w ciszy.

- Liam, ja też nie chcę wyjeżdżać.  Ale muszę.  Zrozum to.

- I co wyjedziesz, tak po prostu ?

- Liam…

- Nie, nie Liam. Co będzie z nami ?

Spojrzałam na niego, ale nic nie odpowiedziałam, bo nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć.

- Tak myślałem, nawet o tym nie pomyślałaś, prawda?

- Ja po prostu nie miałam kiedy o tym myśleć. Starałam nie przypominać sobie, że nie długo wyjeżdżam. Tak dobrze mi było z wami, z tobą. Nigdy o was nie zapomnę.

- Taa, właśnie było… Tylko wiesz… myślałem, że uczucie które nas łączy ,a raczej łączyło,  nie będzie uczuciem „ przelotnym”.  -  chłopak opuścił pokój, a ja zaczęłam płakać. W tym momencie byłam bezradna. Nie wiedziałam co robić.

*oczami  Natalki*

Gdy się obudziłam, obok siebie zobaczyłam uśmiechniętego Louisa. Odwzajemniłam uśmiech. Jednak nie na długo. Przypomniałam sobie o naszym wyjeździe. Nie mogłam sobie wyobrazić życia bez Lou.

- Coś się stało skarbie ? – zapytał

- Yyy… - nie dokończyłam bo usłyszałam strasznie mocne trzaśniecie drzwiami. Wstałam momentalnie i wybiegłam z pomieszczenia.  W salonie ujrzałam płaczącą Dominikę. Podbiegłam  do niej i ją przytuliłam. Domyśliłam się, że pewnie poszło o nasz wyjazd, więc nie zadawałam zbędnych pytań. Louis widząc trochę nie zręczną sytuacje, wyszedł z pokoju i poszedł do Liama.

* oczami Louisa*

Kiedy wyszedłem za Natalką z sypialni ujrzałem płaczącą Dominikę. Nie wiedziałem o co dokładnie chodziło. Wyszedłem  od nich.  W drodze do pokoju na schodach zobaczyłem załamanego Li. Usiadłem obok nie go.

- Wiem, że to nie moja sprawa i nie powinienem się wtrącać ale co się stało ?

- Chciałbym mieć twoje pozytywne nastawienie do tej wiadomości ale jakoś nie mogę…

- Do jakiej sytuacji ?

- Za 3 dni dziewczyny wracają do Polski. Natalka ci nie mówiła?

- Nie, pierwszy raz o tym słyszę.

- No widzisz ,najwidoczniej chciały wyjechać bez pożegnania. Gdyby nie Zayn nadal bym nie wiedział. Ja jej nie pozwolę zniknąć z mojego życia tak łatwo.  – wstał i wyszedł z hotelu.

- Liam czekaj, gdzie ty idziesz? – krzyknąłem ale chłopak nawet się nie obejrzał.

Nie możliwe. Dlaczego Natalka mi nic nie powiedziała?   - postanowiłem z nią natychmiast porozmawiać.

*oczami  Dominiki*

- Dziękuje, że jesteś. Ale teraz zostaw mnie samą. Muszę przemyśleć kilka spraw. – przetarłam policzki i wyszłam na balkon. Usiadłam na bujanym fotelu i patrzyłam się przed siebie.

*oczami Natalki *

Zostawiłam Domkę samą tak jak prosiła, a sama postanowiłam pójść i porozmawiać z Lou. Gdy wychodziłam w progu natknęłam się na niego.

- Louis, musimy porozmawiać.

- Dopiero teraz ?

- Aha, czyli już wiesz. Wybacz mi proszę, miałyśmy zostać jeszcze dłużej ale rodzice prosili Dominikę aby wcześniej przyjechała ze mną.

- Natalko, ja się nie gniewam. Nie jestem zachwycony tym, że wyjeżdżasz. Ale wiem że jak wyjedziesz to razem z tym nie skończy się nasz związek. Mam nadzieje, że  będziemy pisać, dzwonić, smsować i przyjeżdżać do siebie nawzajem.

 - Tak oczywiście. – pocałowałam go.

Poszliśmy oboje do mojego pokoju.

*oczami  Dominiki*

Siedziałam tak 30 minut. Postanowiłam się przewietrzyć. Chwyciłam za bluzę i wyszłam z budynku. Kierowałam się w stronę publicznego tarasu.  Usiadłam na huśtawce i zaczęłam ryczeć, jak małe dziecko.   Nawet nie wiem kiedy, nastał wieczór, a ja nadal siedziałam zapłakana i nieobecna . Usłyszałam dźwięk telefonu. Wyciągnęłam komórkę i odebrałam. To była mama.

- Cześć córciu.

- Hej, mamo. – powiedziałam

- Coś się stało?  Dlaczego płaczesz?

- Mamuś nic się nie stało, po prostu jestem trochę przeziębiona.

- Na pewno ?

- Tak na pewno. Co u was słychać.?

- Nic już nie możemy doczekać się waszego przyjazdu.

- No właśnie. Mamo musimy o tym porozmawiać. Ja chyba nie wracam do Polski.

- Jak to ?

- Nie zrozum mnie źle. Ja nie mogę stąd wyjechać. Kocham Liama i nie mogę go zostawić. 

- Ale w Polsce jest twój dom nie tam. A po za tym  ty już tam chcesz pozostać na stałe?

- Nie powiedziałam, że na stałe. Jeszcze nie wiem na ile, ale jestem już dorosła i pełnoletnie więc chyba mogę decydować o miejscu zamieszkania. Kocham was i obiecuje że będę przyjeżdżać.

- No dobrze, ale zastanów się jeszcze raz.

- Mamo, ja już zbyt dużo się zastanawiałam.

- A co z Natalią? Ona też zostaje?

- Nie wiem .

- W takim razie do zobaczenia. Mam nadzieje, że przyjedziesz do nas niebawem.

- Oczywiście, że przyjadę.

- Zabierz ze sobą swojego chłopaka chętnie go poznamy wraz z tatą.

- Dobrze, pa

- Cześć.

Rozłączyłam się. Po tej rozmowie mój humor lekko się poprawił. Po chwili ktoś przede mną stanął, a potem ukucnął i złapał mnie za ręce. Był to Liam.

- Przepraszam, nie powinienem tak się zachowywać. To oczywiste, że przyjechałaś tu tymczasowo i będziesz musiała wrócić. Kocham cię, jesteś dla mnie najważniejsza. Będę za tobą tęsknił. – przytulił mnie.

- Ja za tobą też. – przytuliłam go mocniej.

Razem wróciliśmy do mojego pokoju i tam przegadaliśmy całą noc. Postanowiłam nikomu nie mówić, ze zostaje z wyjątkiem Natalii, która i tak musiała wrócić ze względu na szkołę. 

*kolejny dzień*

Tą noc spędziłam z Liamem, na pogaduchach. Dzisiaj nadszedł dzień wyjazdu Natalii.  Żeby nie robić nikomu nadziei , spakowałam wszystkie rzeczy do walizek.  O godzinie 12 miałyśmy bilet powrotny.  Gotowe byłyśmy na 11. Razem z chłopakami pojechałyśmy na lotnisko. 

Lotnisko

Stałyśmy w kolejce do kasy, a chłopców dopadły fanki więc przez moment rozdawali autografy i robili sobie z nimi zdjęcia.

- Bierz jeden bilet, jak coś ja swój schowałam do torebki. – powiedziałam.

- Okej. Ale się zdziwią. – uśmiechnęła się Natalia i zakupiła jeden bilet powrotny.

Obie razem z zespołem usiedliśmy na ławeczki , na których siedzieliśmy aż wyczytano linię samolotu, którym miała lecieć moja przyjaciółka.

- No dobra to ja będę się zbierać. – powiedziała Natalka.

- Będę za tobą tęsknił. – powiedział Louis i ją pocałował.

Następnie podszedł do mnie Liam.

- Czas się żegnać.  Nigdy o tobie nie zapomnę. Będę tęsknił. – przytulił mnie mocno.

- A ja ani się nie żegnam, ani nie będę pamiętać , ani nie będę tęskniła. – powiedziałam stanowczym głosem. Wszyscy popatrzyli się na mnie, włącznie z Liamem.

- Jak to ? – powiedział Li.

- Tak to, po prostu. – powiedziałam obojętnie i chwyciłam za walizkę.

W oczach Liama ujrzałam smutek. Jego czekoladowe oczy zrobiły się szklane.  Chciał się odwrócić w drugą stronę jednak , zatrzymały go moje słowa.

- Nie żegnam się bo na co dzień wszyscy będziemy się widywać. Nie będę pamiętać ani  tęsknić , bo nadal będziecie obok mnie. Ja zostaje. Nie wracam z Natalką. – uśmiechnęłam się do chłopaków.

- na prawdę? – zapytał Liam

- W 100 %.  – pocałowałam go i mocno się w niego wtuliłam.

Wszyscy pożegnaliśmy się z Natalią i wróciliśmy do hotelu. Chłopcy postanowili wcześniej wrócić do swojego wspólnego domu. Zaproponowali mi abym z nimi zamieszkała. Zgodziłam się. I od tamtej pory jesteśmy jak jedna wielka rodzina.